منجی آخر زمان از دیدگاه ملل مختلف جهان

1- ایرانیان باستان:
معتقد بودند که (گرزاسپه) قهرمان تاریخی آنان زنده است و در کابل می کند و صد هزار فرشته او را پاسبانی میکنند تا روزی قیام کند و جهان را اصلاح نماید!


2-و گروهی دیگر از ایرانیان :
می پندارند که (کیخسرو) پس از تنظیم کشور و استوار ساختن شالوده فرمانروایی,دیهیم پادشاهی به فرزند خود داد,به کوهستان رفت ,و در ان جا آرمید تا روزی ظاهر شود و اهریمنان را از گیتی براند !


3-نژاد(اسلاو):
بر این عقیده بودند که شخصی از شرق برخیزد و قبایل اسلاو را متحد کرده آن را بر دنیا مسلط کند.


4-اهالی صربستان:
انتظار شخصی به نام (مارکوکرالیویچ) را داشتند!


5-ساکنان جزایر انگلستان:
از قرن ها پیش در انتظار (ارتور) از جزیره (آوالون) بوده تا پس از ظهور نژاد ساکسون در دنیا غالب گرداند!


6-یهودیان:
معتقد به ظهور (ماشیع)(مهدی بزرگ)در آخر الزمانند که تا ابد در جهان حکومت کند, و اشتباها او را از اولاد اسحاق گرفتند در حالی که به تصریح سفر پیدایش( باب17 بند 20 و باب18 بند 19 )وی از اولاد اسماعیل است.


7-اسن ها:
معتقد به ظهور پیشوایی در آخر الزماند ,تا پس از ظهور دروازه های ملکوت آسمان را بگشاید.



8-سلت ها:
پس از بروز آشوب هایی در جهان در انتظار قیام (بوریان بورویهم) هستند که آمده دنیا را تصرف کند.


9- اقوام اسکاندیناوی:
معتقدند که پس از جنگ جهانی و نابودی انسان ها (اودین) با قدرت الهی ظهور کرده بر جهان پیروز میشود.


10-یونانیان :
می گویند (کالویبرگ) نجات دهنده بزرگ ,ظهور کرده جهان را نجات خواهد داد!


11- اروپای مرکزی:
اینان در انتظار ظهور شخصی به نام ( بوخص) هستند!


12-چینی ها:
در انتظار (کرشنا) برای نجات جهان هستند!


13- آمریکای مرکزی:
معتقدند که (کوتزلکوتل) نجات بخش جهان پس از بروز حوادثی در جهان پیروز خواهد شد!


14-مصریان:
گروهی از اینان که در حدود سه هزار سال پیش از میلاد در شهر ( همفیس) زندگی می کردند , معتقد بودند که سلطانی در آخر زمان با نیروی غیبی بر جهان مسلط می شود.


15-قبایل(ای پوور) :
معتقدند که روزی خواهد رسید که در دنیا دیگر نبردی بروز نکند , و آن به سبب پادشاهی دادگر در پایان جهان است.

16-نژاد ژرمن:
اینان معتقد بودند که یک نفر فاتح از طرف آنان قیام میکند و( ژرمن) را بر دنیا حاکم گرداند .

----------------------------------------------------
مهدی آخرین سفیر انقلاب،ص 88-90