به یمن آمدنت

آمدنت تمام غنچه های ناشکفته عالم را شکوفا می کند، گل نرگس بیا که نرگسهای عالم مست عطر آمدنت هستند. بیا که ....

بیا که اگر نیایی یاسها را رمقی برای قد علم کردن به دیوارهای کاه گلی کوچه های انتظار نیست. بیا که اگر نیایی حرفهایی که روزی تسلای دل هجران زده مان بود، حتی برای قصة شبهای کودکانمان هم رنگی ندارد.

می گویند فکر کردن و عقیده داشتن به هر چیز در تحقق آن واقعه مؤثر است، پس چرا نیایی، تو به یقین می آیی، آمدن تو میعاد است. و خدا «لا یُخلِفُ المیعاد»، تو می آیی هر چند سالها روح و جان ما را گذر زمان فرسوده باشد. بیا که چون چنین شود، خاکهایی که در آن منتظرانت آرمیده­اند، دوباره احیا می شود. [زمین را زنده می کند بعد از آنکه مرده باشد.]

بیا که تلفیق نگاههای منکران آمدنت و تلخی هجرانت، رمق از جان منتظران ربوده و صبرشان چون شمعی در سوختن پی در پی در معرض فدا شدن است.

بیا که آمدنت زیباست چه باشم و چه نباشم، شکوه سایه ابدی پدرانه ات همیشگی میشود و خستگی جان مشتاقانت به یکباره فرو می نشیند.

بیا که آمدنت بهانه زیستنمان شده و دلیل انتظار و انتظارمان

هیهات ناامید شدن از لطف بی کرانه پدرانه ات که واگذاریمان و حاشا که دستمان نگیری. تو کریم از اولاد کرامی.

بیا که آمدنت شکوفایی معنای واقعی عشق و ایمان است.

دوستت دارم و منتظرت می مانم.